بهترین آموزشگاه موسیقی تهران



بهترین آموزشگاه موسیقی - تار مادر سازهای ایرانی است |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

 

بهترین آموزشگاه موسیقی - تار مادر سازهای ایرانی است |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

بهترین آموزشگاه موسیقی - تار مادر سازهای ایرانی است |آموزشگاه موسیقی در پاسداران 

تار مادر سازهای ایرانی است

 

تار مادر سازهای ایرانی است فرهیختگان  شب هنگام یازدهمم اسفند در فرهنگسرای نیاوران، نشست پژوهشی و آموزشی موسیقی دستگاهی ایران با اصل موضوعی ساز تار برگزار شدو هوشنگ ظریف و داریوش طلایی که هرکدام جزو افراد معروف تار هستند، در این نشست درباره تار صحبت کردند.هوشنگ ظریف تار را مادر سازهای ایرانی به حساب آورد و گفت: "تار مادر سازهای ایرانی میباشد.در حال حاضر نوازندگی این ساز فرق کرده است. متاسفانه در حال حاضر در نوازندگی برخی از جوانان صدای سازهای هندی و ترکی شنیده می‌شود"داریوش طلایی نیز در قسمتی از سخنانش گفت: "نوازندگی تار مثل ماشین مسابقه نیست که روشنش کنند تا هرکس سریع تر باشد، برنده شود.نوازنده تار باید این را بداند که سازش در خدمت چه لحنی قرار می‌گیرد. آنچه نوازنده تار می‌نوازد باید حتما در خدمت فرهنگ جامعه باشد و به جامعه مربوط باشد"رامین جزایریاز سازندگان ساز تار هم گفت: "تار ساز غالب موسیقی ما بوده است"حسین علیزاده که در این نشست حاضر نبود، در سخنانی که ضبط‌شده و برای کسانی که در این نشست بودند پخش شد، خطاب به مدیران دولتی گفت:"رسیدگی به همه امورات وظیفه دولت نیست. اگر هرکس در جایگاه خود مسئولیتش را درست انجام دهد، همه‌چیز درست می‌شود.اگر جریان درستی شکل گیرد، دولت خودش حمایت می‌کند. اگر هم چیزی درست نشد، مهم نیست. ما خودمان هم دولت هستیم و هم ملت."

خلق کننده نینوا» گفت: "همیشه در کنار تغییراتی که در هنر ایجاد می‌کنیم، باید بدانیم که از ریشه جدا نشویم.با جدا شدن از ریشه، تحول معنی ندارد. با اعتقاد، خودتان را به ریشه متصل کنید. وگرنه شما برای بازار کار کرده و هیچ خدمتی به موسیقی نکرده ایدکه البته این، کار دو سه روز نیست؛

وظیفه دولت هم نیست بلکه باید خودمان در این باره تلاش کنیم."علیزاده همچنین منتقدان موسیقی سنتی را خطاب قرار داد تا بگوید: "برخی می‌گویند موسیقی ایرانی غمگین است.بله؛ زمانی غمگین است که با نگاهی پویا بررسی نشود. در این صورت موسیقی ایرانی زنده نیست."


آموزشگاه موسیقی - تاریخچه پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

آموزشگاه موسیقی - تاریخچه پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

آموزشگاه موسیقی - تاریخچه پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

مقاله آموزشی پیانو از آموزشگاه موسیقی ریتم آوا

تاریخچه پیانو

تاریخچه پیانو پیانو را ساز مادر نامیده اند  چون هم از محدوده یا وسعت صدای بیشتری نسبت به سازهای دیگر برخوردار است و هم  به نوازنده این توانایی را می دهد تا همزمان 10 نت را اجرا کند، یعنی به شمار تمام انگشتان دست.محدوده صدای این ساز تا حدودی بیشتر از هفت اکتاو است و از نظر کیفیت و طنین صدا، وسیع ترین ساز در بین سازهای موسیقی است.

  مدل های پیانو

 گراند پیانو (Grand Piano)

گراند پیانو یا همان پیانوی بزرگ که به فارسی بعضی مواقع آن را پیانو رویال نام گذاری کرده اند.در این مدل، سیم ها به شکل افقی قرار دارند و چکشها از پایین به سیم ها ضربه می زنند.این ساز صدای زیبا و پر طنینی دارد   و معمولا در سالن های کنسرت و ارکسترهای بزرگ استفاده می شود.

 

نوع بعدی پیانو، پیانو دیواری است. پیانو دیواری به نسبت گراند پیانو کم حجم تر  و ارزان تر است به همین خاطر برای استفاده در منزل مناسب تر است.

 پیانو های دیجیتالی (Digital Piano)

پیانو های دیجیتال همانطور که از نام آن معلوم است از تکنولوژی دیجیتال برای ساخت صوت ها استفاده می کنند و از این دید با پیانو های مکانیکی یا آتیک که از سیم و چکش بهره می گیرند کاملاً فرق دارند.صدای این مدل پیانو با الگو برداری از صدای پیانو های آتیک ساخته شده است که به این الگو ها که از تمام نت های یک پیانو ساخته شده اند سمپل گفته می شود.این صوت ها در زمان نواختن به کمک بلندگوهای پیانو تقویت و پخش می شود.با این که سیستم دیجیال تولید صوت هنوز نتوانسته جایگزین سیستم های آتیک که از ارتعاش سیم و پخش صوت در هوا بهره می گیرند شود اما به دلیل امکانات و شرایط آسانی که امروزه فراهم کرده اند این نوع پیانو توانسته جایگاه خود را در بازار پر رقابت پیانو تثبیت کرده و نظر بسیاری از کاربران پیانو را به خود جلب کند.


آموزشگاه موسیقی در تهران- وزن ساز پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 نویسنده : بهترین آموزشگاه تهران

 1398-02-20

 مقالات آموزشی

آموزشگاه موسیقی در تهران- وزن ساز پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

آموزشگاه موسیقی در تهران- وزن ساز پیانو |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

مقاله آموزشی در مورد پیانو توسط آموزشگاه موسیقی ریتم آوا

وزن ساز پیانو

 

وزن سنگین پیانوی آتیک یکی از مشکلات عمدة این ساز است تا جایی که برای حل این مشکل، ماشین های  به خصوص برای حمل پیانو ساخته شده است.وزن این ساز از210 کیلوگرم تا 600 کیلوگرممتفاوت است. به همین علت فروشندگان پیانو معمولا موقع فروش پیانوها، سرویس هایی برای حمل پیانو ارائه می کنند.اما پیانوهای دیجیتال به این صورت نیستند.

آن ها به راحتی به بخش هایی تقسیم می شوند که قابل حمل باشند. هر یک از این بخش ها وزن اندکی دارند که به راحتی نیز به هم متصل می شوند.

امکانات پیانو

در زمینة امکانات، پیانوهای دیجیتال خیلی  بهتر هستند.امکاناتی مانند: مترونوم، تغییر تاچ پیانو و یا تنوع صدای ساز را داراست. همچنین پیانوهای دیجیتال امکان اتصال به کامپیوتر را به کاربر می دهند.

کارخانه سازنده ساز

مانند همة محصولات دیگر، پیانو نیز در دنیا بوسیله  کارخانه های متفاوتی تولید می شود که بعضی از آن ها توانسته اند اعتبار جهانی در تولید این ساز بدست بیاورند.پیانوهای اولیه را شورهای آلمان و آمریکا ساخته اند.

چند نمونه از این کمپانی ها

ایالات متحده آمریکا

  • Steinway & Sons: تولید 2600پیانو در سال
  • Mason & Hamlin: تولید 300 پیانو در سال
  • Charles Walter: کمپانی نسبتا جدید است با تولید 70 پیانو.

اروپا

  • Blüthner  
  • Fazioli  
  • Bechstein  

آسیا

  • Yamaha
  • Kawai
  • Young Chang

پیانوهای آتیک

مزایا

  • کیفیت صدای عالی
  • صدایی آتیک، زنده و زیبا دارند.
  • زیبا و لوکس

معایب

  • قیمت بالا
  • وزن زیاد
  • حد صدای غیر قابل کنترل
  • درست است که پیانوهای آتیک پدالی به خصوص برای کم کردن صدای ساز دارند، اما این پدال صدای اصلی ساز را تحت تاثیر قرار می دهد به طوری که صدای ساز را گنگ می کند.
  • نیاز به کوک مداوم

پیانو الکتریکی

مزایا

  • قیمت ارزان
  • وزن کم
  • دارای کنترل حد صدا
  • بی نیاز به کوک
  • دارای امکانات اضافی

معایب

  • زیبایی کمتر صدا نسبت به پیانوهای آتیک
  • استفاده از مواد مصنوعی در تولید بدنه

 

 


اصطلاحات موسیقی (آموزش موسیقی)

 

اصطلاحات موسیقی (آموزش موسیقی)

 

مفاهیم و واژه های مصطلح و رایج در موسیقی ایرانی :

 دستگاه : (سیستم ،  سازمان)

 دستگاه ایرانی همتای راگای هندی یا مقام در موسیقی ترکی- عربی   تلقی شده است که در عبارت شناسی غربی به مد (mode) ترجمه می شود . اما هیچ کس از آنها مفهوم یک دستگاه را به درستی شهر نمی دهند .  در حقیقت در مفهوم دستگاه دو نظر جدا از هم لحاظ می شود .

 اول آن که دستگاه به عنوان یک سری قطعاتی است که به طور سنتی با هم جمع گشته اند و  بیشتر آنها مقام مخصوص به خود را دارا می باشد .  دیگران که دستگاه به عنوان مشخصه آن مقامی است که در قطعه نخستین در هر یک از گروه ها معرفی می گردد . این مقام موقعیتی برجسته دارد به گونه ای که متناوباً در سراسر اجرای قطعات مختلفی که در یک گروه جمعاً از طریق انگاره‌های ملودیک که فرود نامیده می شوند به آن برگشت داده می شود .

 اکثر موسیقی دانان ایرانی بر این عقیده هستند که به عنوان دستگاه فقط برای حفظ سیستم مقامی شور ، سه گاه، چهارگاه ، همایون ، نوا ،  راست پنجگاه ،  ماهور به کار می رود . ابوعطا ،  بیات ترک (بیات زند) ،  دشتی و افشاری از شور مشتق می شوند و بیات اصفهان از همایون مجتبی شده است که به آنها دستگاه نگفته بلکه به نام عمومی آواز مشخص می‌شوند .

 علی نقی وزیری ،  ۷۵ سال پیش با سنت رایج زمان مخالفت کرد . نظر او بر این بود که دستگاه بایستی به ۵ تا از مجموعه ها گفته شود نه  ۷ مجموعه .

 ایشان بر این باور بود که نوا از شور مشتق می شود و راست پنجگاه از ماهور علاوه بر آن به جای اصطلاح آواز از نغمه ( دستگاه اشتقاقی )  استفاده می نمود .

 ردیف :

ردیف در موسیقی چیست ؟

 قطعاتی که تمامی موسیقی سنتی ایران را شکل می‌دهد ،  همگی با هم به عنوان ردیف موسیقی شناخته شده اند.  ین ردیف مجموعه‌ای از قطعات کاملاً مشخص شده نیست بلکه به‌عنوان انگاره‌های ملودیک است که بر مبنای آنها به دادگاه سازی ها انجام می گیرد . یک قطعه واحد هرگز در دو بار اجرا ( حتی در همان روز و از همان نوازنده ) کاملاً یکسان به آوایش در نمی آید .  همین شیوه باعث ایجاد مشخصه‌های برای قطع خواهد بود .  عملاً در اجرا و نه حتی در تدریس جزء  جزء اساسی فرا گرفته نمی شود .

 واژه ردیف به قطعاتی که هر یک از ۱۲ دستگاه را شکل می‌دهد نیز گفته می شود .  برای مثال ردیف شور ،  شامل همه قطعاتی است که در دستگاه شور قرار دارند .  از جمله درآمد ،  گوشه ها و تکه های مخصوص مجموعه که دستگاه شور خوانده می شود .

 گوشه :

گوشه در موسیقی چیست ؟

 گوشه عنوانی است عمومی که برای قطعات مشخصی به غیر از فرود که رپرتوار یک دستگاه را می سازند به کار می رود .  از آن جایی که توان و اهمیت گوشه ها با هم بسیار فرق دارند و نیز از آنجا که عنوانی مجزا برای گوش های کوچک و کم اهمیت که اغلب در اجرای دستگاه‌ها منظور نمی‌گردند وجود ندارند ،  اصطلاح تکه را برای این گوشه خفیف به کار می برند .

 درآمد :

درآمد در اصطلاح موسیقی

 درامد قطعه یا گروهی از قطعات در یک مقام یکسان است که توسط آنها دستگاه آغاز می گردد .

 درآمد مهمترین بخش نمادی و نمونه دستگاه به شمار می آید و معرف مقام و پایه اصلی دستگاه است .  روش ها و تکنیک هایی که در تعاقب آن می آیند ، اغلب مقام و مایعی جدا داشته و همچنین دارای نامهای مشخص کننده خود هستند .  بنابراین هویت هر دستگاه در درآمد آن ظاهر می گردد .

 پیش درآمد :

پیش درآمد در اصطلاح موسیقی 

 پیش درآمد قطعه ای است ضربی که قبل از شروع درآمد می آید و به همین دلیل به آن پیش درآمد گفته می شود .

 در موسیقی فرهنگی به چنین فرمی " اورتور یا مقدمه " می گویند   ضرب پیش درآمد اکثراً آهسته است و بعضی از صفاتی چون مختاری و شهنازی پیش درآمد هایی با ضرب تندتر نیز ساخته اند.  رفتن به گوشه های اصلی ،  بیرون آمدن به موقع ،  و در هم تنیدن ریتم ،  از مشخصات عمده پیش درآمد محسوب می شود .  پیش درآمد قبل از آن ساخته شده و به همین دلیل با ضرب نوازی تفاوت دارد .  در موسیقی قدیم ایران ،  از این فرم زیاد استفاده شده و در بعضی کشورهای همجوار به آن به " شرف یا پشرف " اطلاق می شود که احتمالاً مخفف "  پیش از رفتن "  یا "  پیش از وارد شدن به قطعه اصلی " است . 

 در حاشیه های ردیف قدما ،  قطعاتی به فرم پیش درآمد وجود دارد که می توان از ضرب ای فرح ،  نستاری ،  ضرب اصول و ضرب حربی نام برد .  حتی بعضی از قطعات ردیف که به نام " رنگ " از آنها یاد شده مانند " رنگ فرح " از این دست محسوب می شوند .

 تاریخ سازندگی پیش درآمد :

 بعضی ها تصور می کنند ما تا قبل از درویش خان و رکن الدین پیش درآمد نداشتیم و این فرم از موسیقی ایرانی را این دو استاد ابداع کرده‌اند . باید تذکر داد که در همان زمان نیز این بحث در میان موسیقیدانان ای همچون میرزا عبدالله و میرزا حسینقلی طرح شده بود .

 گفته میرزا حسینقلی به نقل از استاد دوامی :

" پیش درآمد نوعی ضربی نوازی است سابقه طولانی برخوردار است و اگر نوازنده ، آواز ها را به صورت ضربی بنوازد، یک پیش درآمد است . "

 هنگامی که اولین بار میرزا حسینقلی پیش درآمد درویش را شنید و متوجه شد اهل فن اعتباری بیش از حد به ساخت این گونه قطعات داده‌اند ،  خود در بداهه پردازی های شان با ضربی نمودن آواز ها نشان داد که این فرم ابداع جدیدی در موسیقی ایرانی نیست .

 همواره فکر نوع از انسان هایی ساخته است که قدرت خلاقیت و سازندگی دارند و درویش یکی از بارزترین و معتبرترین هنرمندان دوره دوران قاجار است . او با استفاده از سابقه این هنر در ایران و کشورهای همجوار و با بکارگیری درست نغمات ردیف و ریتم های آن به این فرم حضور قوام تازه داد و دوباره آن را زنده نمود . هنوز سنت هایی هستند که میشود آنها را به کار گرفت و تعالی مجدد بخشید .

نامگذاری پیش درآمد :

 گفته استاد نورعلی برومند به محمدرضا لطفی :

 "  در میان اهل فن همواره با بحث بر سر این که چه نامی برای قطعات جدید گذارده شود  ، باز بود . با م های که با دیگر موسیقیدانان و ادب باشد نام " پیش درآمد " بهترین و کاملترین معنی را دارا بود ."

 پیش درآمد باید قبل از درآمد دستگاه یا آواز بیاید . میشود بیشتر آمدهایی ساخت که مثلاً قبل از گوشه مخالف سه گاه یاد دلکش ماهور قرار گیرد.

 نمونه های پیش درآمد سازی :

 در اواخر قاجار پیش درآمد سازی هنری نو بود .  افراد با سلیقه های مختلف سعی می کردند تا به این فرم جدید شکل و قوام یافته های بدهند . اگر به پیش درآمد های قدما مانند : علی اکبر خان شهنازی ، نی داوود ها ، مرتضی و رضا محجوبی ،  درویش خان نگاه کنیم تفاوت آنها را به خوبی  شاهد خواهیم بود . تاکنون تنها رساله آقای جلال  ذوالفنون  نکات جالبی از این فرم را نشان می دهد .

مد گردی :

 نکته بسیار مهمی که در فرم پیش درآمد قابل ذکر است پرده گردانی به گوشه های مهم آن ردیف است این تکنیک باید نرم و یکدست انجام شود که آزار دهنده برای گوش شنونده نباشد و همچنین با منطق پرده گردانی ردیف مغایر نباشد .   برای این مدل گردی باید با وسواس زیادی انتخاب گوشه ها انجام شود و تلاش گردد در پیوندی زیبا برای وصل این مد گردی یعنی اتصال گوشه ها پیدا شود ، در اختیار آهنگساز سنتی و شیوه بیان است .  اما باید به ظرفیت و وسعت ساختمانی مقام توجه کرد . پیش درآمد ،  یک قطعه سازی است با ریتم ثابت و تصنیف شده است که اغلب در آغاز یک دستگاه اجرا می شود . ساختن پیش درامد در قرن بیستم و کلاً به منظوره گروه نوازی پدید آمده است .

 چهار مضراب :

چهار مضراب در موسیقی چیست ؟

 یک قطعه سازی تک نوازی به سبک اتود اروپایی که تمپو یعنی سرعت سریع با ضرب دوتایی یعنی ضربه ساده ۲/۴ یا مرکب  ۸/ ۶ داشته باشد را چهار مضراب میگویند.

 بعضی از چهارمضراب های قدیمی وجود دارد . اما در  قرن بیستم این فرم بسیار مورد علاقه و توجه قرار گرفت و قطعات زیادی در این سبک با دستگاه ها و گوشه های مختلف ساخته شده است . در دوران معاصر نوازندگان خیلی مشتاقند تا برای ارائه مهارت و تند نوازی خود در هر اجرایی چهار مضراب را داشته باشند.

  ضربی :

 یک قطعه کوتاه سازی یا آوازی یا یک پاساژ که به صورت بداهه سرایی در اجرایی انجام می شود ولی ضربه آزاد نداشته باشد و با الگوهای ثابت ریتمیک مانند دو ضربی سه ضربی چهار ضربی تنظیم شود، عموماً ضربی گفته می شود . تکه های ریتمیک نیز در این طبقه بندی قرار دارند .

 ضرب نوازی یا ضربی خوانی بیشتر هنر بداهه پردازی است و قطعاً پیش ساخته محسوب می شود .همان طور که از نامش پیداست باید بر پایه ریتمیک باشد.

 ضربی خوانی به دلیل بداهه بودنش تسلط بسیار زیادی می خواهد . اگر ضربه خواننده یا نوازنده کمی ضعیف باشد این هنر پیشرفت نخواهد کرد تا اواخر دوران قاجار و اواسط دوران رضا شاه هنوز افرادی مانند رضا روانبخش حسین تهرانی و همدانیان با کیفیت های مختلف به این هنر اعتبار جدیدی دادند ضربی خوانی بیشتر هنر تنبک نوازان بود که به ضرب مسلط بودند و با صدای دو دانگ به این کار مبادرت می ورزیدند. همچون : حاجی خان و عبدالله خان دوامی .

 فرم ضربی خوانی :

 این فرم بیشتر روی مقامات  ت میانی در بین راه دستگاه خوانی صورت می گرفت و در ابتدای آواز معمول نبود. شاید به خاطر ظرفیت اندک بعضی از گوشه ها ، ضربی خوانی به وسعت گوشه ها می‌افزود  .

 به مرور زمان ، در اثر تکامل ضربی خوانی به هنر بسیار ظریفی مبدل شد و به شیوه های متفاوتی تقسیم گردید ، استفاده از ضرب های پیچیده و خرد کردن آن در پایه های گوناگون ، گاهی کار نوازنده را بسیار مشکل می کرد .

 اصولاً ضربی خوانی هنری بود که خوانندگان رسمی به آن علاقه ای نشان می دادند و آن را برای شخصیت شان کوچک می‌شمردند این فرم بیشتر در دست نوازندگان و خوانندگان ضرب نوازی یهود و مطرب های روحوضی بود .

 رنگ :

 یک قطعه سازی در میزان دو ضربی سه ضربی و در سرعتی نسبتاً سریع ( تمپو )  باشد را رنگ می گویند . رنگ قطعه سازی برای رقص می باشد ولی ضرورت رقصیدن در آن وجود ندارد.  تعدادی رنگ قدیمی از قرن ۱۹ یا قبل از آن وجود دارد. اما در قرن بیستم رنگ‌های بسیاری توسط آهنگسازان ساخته شده است .به این رنگ و پیش درآمد شباهت های قابل توجهی وجود دارد .در حالی که در پیش درآمد یک قطعه سازی آغاز این است اما رنگ یک قطعه سازی است که به واسطه آن معمولاً اجرای دستگاه به پایان می رسد.

 همانگونه که از نامش پیداست انسان را به رقص وامیدارد. ردیف موسیقی ایرانی همه این رنگ‌ها در فرم بلندی به نام( شهر آشوب) گرد آمده اند.

 ساختمان بندی شهر آشوب به طوری است که با فرم رقص کلاسیک دوران قاجار هماهنگی داشته باشد. فرازهای شهرآشوب همواره قطع شده و محل انفصال رقص و فرمهای آن است. هر فراز شهر آشوب برای نوعی از رقص درست شده و به همین خاطر شهرآشوب با یک ریتم یعنی با یک سرعت اجرا نمی شود. ابتدای آن آرام و رفته رفته تند و کند می شود.

 رنگ های ردیفی یا شهر آشوب ها و ضربی هایش ، همچون حربی که نوعی رقص جنگ می باشد ، رنگ یک چوبه که رقص چوبی است که با آن قوچانیان و قشقاییان می رقصیدند ، که هنوز هم با همین نام در بین مردم ایران وجود دارد، از محتوای بسیار خوبی برخوردارند و همین محتوا باعث می شود خود را از رنگ های بازاری که نوع شرف آن متفاوت است جدا کنند.

 در اواخر دوران قاجار که فرم های پیش ساخته از اهمیت خاصی برخوردار شد و کسانی همچون نی داوود و درویش و شهنازی به ساخت این گونه رنگ ها مبادرت ورزیدند و این فرم بسیار زیبا را به صورت هنری تکامل بخشیدن . رنگ‌های این اساتید به معنویت موسیقی کمک شایانی کرده و سماع عرفانی را تقویت می کند. البته قرض شادمانی سطحی نیست که آن نیز باید در موسیقی ایرانی جایی داشته باشد.

 فرم تصنیف :

  این فرم یکی از ساختارهای قدیمی میباشد . اولین تصمیم های روستایی با اشعاری بسیار ساده و کوتاه کتاب شهر کهن فارسی است و سیلابیک می باشد که هنوز در میان مردم رایج است .

 نمونه هایی از این اشعار :

"  بارون میاد شرشر

 پشت خونه ی هاجر

 هاجر عروسی داره

 دم خروسی داره ."

--------------------------------------------

"  خورشید خانوم آفتاب کن 

 یک من برنج و پرآب کن

 ما بچه های گرگیم

 از گشنگی بمردیم ."

  پایه تصنیف های هنری تردر این نمونه از اشعار که از بقایای اوزان کهن شهری شعر پارسی است طرح ریزی  شده است.

 ملک الشعرای بهار در این مورد چنین می فرماید :

" اساتید شعر دری یا شعرای خراسانی به هیچ وجه گرد سراییدن فهلویات نگشته و از آن دوری کرده اند و به گفتن رباعی پرداخته‌اند"

 گروهی بر این عقیده هستند که اوزان تصنیف های ایرانی ریشه که نداشته و از شعر عرب اقتباس نشده است مثلاً " بنونیست" ایران شناس مشهور ، ترانه های عامیانه را از بقایای شعر هجایی ایران ساسانیان می داند.

 زایش این گونه اشعار همواره با موسیقی در یک زمان صورت پذیرفته و نمی‌شود خلق یکی را بر دیگری رجحان داد .

 در این گونه های زیادی از تصانیف و ترانه ها وجود دارد که می توان آن را به صورت زیر خلاصه نمود :

1- ترانه های روستایی

2- ترانه های شهری

3- ترانه های ایالتی

4- ترانه های رسمی

 تصنیف یکی از فرم هایی است که در بستر فرهنگ رسمی یا هنری ایران زمین رشد کرده است .  یکی از بارزترین مشخصه های آن" تصنیف کردن" (ساختن) آن است .

 شاید به همین دلیل مشابه گرفتن واژه" ترانگ" یا ترانه- که سازندگان آن معلوم نیست و شخص به خصوصی آن را تصویب نکرده و توده‌های مردم بر پایه نیازهای شان آن را به وجود آورده اند با " تصنیف "زیاد درست نباشد .

  تصنیف چیست:

  یک قطعه با کلام که توسط موسیقیدان ساخته می شود را تصنیف می گویند .با اینکه در تصنیف از قافیه استفاده می شود اما در قید آن می‌ماند و بیشتر تابع وزن بوده و بیشتر به هماهنگی کلمات و پستی و بلندی جملات موسیقی توجه دارد .

 با اینکه در گذشته شعر و موسیقی تصنیف را نوازنده می‌ساخت و خود آن را اجرا می‌کرد اما این فوم در اثر تخصصی شدن بیشتر موسیقی در سالیان اخیر متوقف گردید ، اما نوع بسیار عالی آن همان شیوه کهن آن است که موسیقیدان خود شاعر باشد .

 به همین خاطر به این افراد تصنیف سرا میگفتند و غرض همین است که مانند : عارف قزوینی و علی اکبر شیدا.

 تصمیم‌سازی پیشه موسیقیدانان بود و شاعران. شاعرانی بودند که ساز نیز می‌زدند و خودت ثانی فیلمی ساخته اند اما این جریان به سنت محکمی مبدل نشد.

 اگر به وزن اشعار تصنیف توجه کنیم و ندانیم که این یک تصنیف است ظاهراً خیلی شبیه شعر نو فعلی ایران می شود.

 فرم کلاسیک تصنیف :

 با توجه به اوزان عروضی شعر فارسی و نزدیکی اش به ادوار موسیقی ، مشابهت زیادی بین فرم شعر کلاسیک و تصنیف وجود دارد. مثلاً در تصنیف های قدیمی موسیقی دان که یک بیت شعر شعرای ایران را تضمین کارش قرار می داد و پس از آن قافیه را رها می کرد .

 گاهی نیز از ابتدا تصنیف سرا خود وزنی را از بحور شعر فارسی انتخاب می کرد و مصرع اول یا دوم را خود می سرود و به هنگام تنگ آمدن قافیه آن را رها می کرد تا زیبایی موسیقی لطمه نبیند.

  در بخش آزاد امکان این به تصمیمی سرا داده می‌شد که ملودی‌های زیباتری بیافریند . استفاده از جانم ،امان، خدا، دلم و نظایر آن ضرورت هایی بود برای احساس ورزی بیشتر و تنوع وزن و جا انداختن آن در پایه یا متر تسنیم که گاهی بسیار پیچیده می شد.

 ضرب ها و ادواری که در تصنیف انتخاب می‌شوند اکثراً باید روان و ساده باشند .  محور موسیقی تصنیف بیشتر بر پایه چند بحر معروف غزل های فارسی است  .

همچون (فاعلاتن ، فاعلاتن ، فاعلاتن) و یا(مستفعلن ،مستفعلن،مستفعلن) و یا(فعولن ،فعولن ،فعولن ،فعول)

 تصنیف های شاد همواره در بحور کوتاه و مقطع، و تصنیف های سنگین و جدی تر در بحور بلند تر استفاده می شوند.

 تصنیف یک آواز ساخته شده با وزن آهسته است. تصنیف نیز مانند فرم های آهنگسازی، از پدیده های نسبتاً اخیر است و از دستاوردهای استادان مشهور است.

 طی دو دهه اول قرن بیستم، تصنیف های بسیاری خلق شد که بیشتر آنها روی اشعار میهن دوستی ساخته شده است، حال و هوای مشروطه خواهی را منعکس می نمودند.

 تصنیف هایی که طی سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ ساخته شده است ،اغلب دارای مضمون عاشقانه بود  و از اشعار شاعران کلاسیک استفاده می گردید. بعد از جنگ جهانی دوم متون شعری رفته‌رفته سبک تر شده آواز های عامیانه غربی تصنیف را تحت تاثیر قرار داد، این نوع جدید تصنیف عموماً ترانه نامیده می شد.

مقام :

(قبل از پدید آمدن سیستم ۱۲ دستگاهی ، موسیقی سنتی تحت عنوان مقام‌های مختلف شناخته می شد. کشورهای عربی زبان و ترکیه،(جمع عربی مقام) هنوز از اساس موسیقی کلاسیک آن‌ها است .

 آنچه مفهوم مقام را در موسیقی ایرانی بهتر ارائه می کند مایه می باشد. مایه واژه ای است که در دوران معاصر مصطلح گردیده و مفهوم جامع مقام را بهتر بیان می نماید.

 هر چند باید اضافه کرد که واژه مقام، به کلی از واژگان موسیقی ای ایران رخت برنبسته است ، حتی بعد از آنکه واژه مدت نیز به کار گرفته شد.

 هر سه واژه مایه ، مد و مقام را می توان با مفاهیم کم و بیش یکسان به کار برد.

  پدیده دستگاه ساخته شده از ،مقاامات هفتگانه اصلی هر یک به نوبه خود سرسلسله مجموعه مجموعه‌ای از مقامات فرعی موجود در موسیقی سنتی می باشد.

  و هم چنین پدیده ردیف از این مقامات فرعی از الگوی مقامات اصلی و ارتباطشان با مقام مادر( راست )پیروی کرده یک به یک بر درجات مقام سر دستگاه درجه فرآزین (اکتاو) آن تشکیل می شود .

 شرط گزینش این مقامات فرعی آن است که در فرود نهایی خود به مقام سر دستگاه فرود کرده بر شاهد آن قرار گیرند و به عبارت دیگر دانگهای شان با دانگهای مقام سر دستگاه پیوند پذیر باشد.

 این مقامات به نسبت ارتباطشان با مقام پایه بر دو نوع هستند :

  •  ۱- مقامات اشتقاقی
  •  ۲- مقامات پیوندی
  •   ۱- مقامات اشتقاقی :

مقامات اشتقاقی با مقام پایه در یک پرده بندی قرار دارند  رهبری یکی از درجات دانگ دوم مقام سر دستگاه تشکیل میشوند. و لذا بدون تغییر فواصل و تنها با شاهد قرار دادن یکی از درجات دانگ دوم از مقام سر دستگاه مشتق می شوند. مانند چکاوک در همایون، داد در ماهور و. در تشکیل مقامات اشتقاقی، فرود و بازگشت به مقام پای و شاهد آن بلا واسطه انجام پذیر و تنها تغییر درجه کافی است .

۲- مقامات پیوندی :

کاملا مستقل اند و به پرده بندی دیگری تعلق تعلق دارند (دارای فواصلی غیر از فواصل مقام سر دستگاه هستند ). و خارج از دانگ دوم مقام سر دستگاه تشکیل میشوند و لذا توسط پیوند با دانگ پایه یعنی همان سر دستگاه یا با یکی از دانگ های مقامات اشتقاقی به آن راه می یابند باید توجه داشت که در تشکیل مقامات پیوندی دانگ اول مقام سر دستگاه دخیل نمی باشد همچون مقام شکسته در ماهور که برای فرود به سر دستگاه از دانگ اول مقام( فیلی )بهره جسته بر شاهد آن قرار می گیرد

.

 از آن‌جا که مقام (فیلی) و( شکسته) درصدای شاهد مشترکن به سهولت می توان از شکسته به مقام فیلی رفت و از آن طریق توسط دانگ اول فیلی برابر با دانگ دوم مقام سر دستگاه به ماهور فرود کرد.

 همینطور برای فرود از مقام دلکشت به مقام ماهور نخست از طریق شاهد و دانگ اول مشترکی که  از طریق شاهد و دانگ دوم مشترک مقام شکسته و فیلی به دانگ اول فیلی راه یافته به مقام سر دستگاه فرود می کنیم.

 آغاز :

  آغاز به نتی گفته می شود که روی آن معمولاً بداهه سازی در یک مقام شروع شود  که آن را به اختصار با " A "  نشان می دهند .

 آغاز درجه است که قطعه با آن شروع می شود. این درجه سیر حرکت ملودی را در ابتدای قطعه تعیین میکند .

 یک گوشه یا دستگاه یا آواز می تواند درجه های آغاز مختلفی داشته باشد .

 خاتمه :

 این واژه را به جای تونیک به کار برده‌اند. زیرا تونیک ارتباط مستقیمی با سیستم هارمونی که موسیقی غربی دارد و به کاربردن آن می تواند گمراه کننده باشد نت پایان وقفه و خاتمه را نشان می دهد، یعنی فینال قطعه.

  ایست :

 در برخی از مقام ها ، به غیر از نت فینال ، نت ای به عنوان خاتمه برای جمله ها و موقعیت هایی به غیر از فرود نهایی به کار می رود که به این نت  ، نت ایست می گوییم ، که آن را به اختصار با " I "  نشان می دهند .

 در تعریف یا لااقل توضیح نکته ای است نظرات بسیاری آورده شده است.  آنچه که اغلب در آن متفق القول هستند عبارت است از :  صدایی است که گوشه ها در انتها بر آن توقف می‌کنند یا نتی که ملودی در خاتمه بر آن می ایستد . در بعضی از مقام ها صدای شاهد و رئیس یکی است یعنی ملودی در خاتمه بر آن قرار می گیرد و در بعضی دیگر ملودی بر صدایی که معمولاً سه درجه پایین تر از شاهد قرار دارد فرود می آید که به این صدا ایست می گویند .

 اما نکته دیگری که می توان به شرح بالا اضافه کرد این است که هرگاه به انگاره مقامات اصلی و آوازهای آن نگاهی بیاندازیم متوجه می شویم که هیچ یک از مقاماتی که بر درجات دانگ نخست (راست )تشکیل می شوند دارای صدای ایست نیستند و گوشه های مقامات گفته شده همگی نهایتاً بر صدای شاهد ختم می شوند. و بالعکس مقاماتی که بر دو دانگ الحاقی یعنی شوشتری و نوا تشکیل میشوند . اکثراً دارای صدای ایستی مستقل از شاهد هستند.

 شاهد :

 آن نتی که نقش برجسته و آشکاری دارد که هم می‌تواند فینال باشد و هم فینال نباشد ، در بیشتر مقام‌های ایرانی شاهد گفته می شود . شاهد صدای محوری مقام است و دانگ ها حول آن بنا می شوند . طنین و تکرار مداوم آن در ملودی سبب ایجاد یک صدای زمینه می‌شود که واخان نام دارد . سازها در جهت تقویت این صدا کوک می شوند. حتی مقام وجه تسمیه خود را از این صدا می یابد زیرا غرض از آن ساختاری است که از تایید و ایستادن بر یک صدای محور به وجود می آید .

شاهد درجه ای است که بیش از همه درجه ها بر آن تاکید می‌شود این درجه نقش محوری دارد و به نظر می رسد که مسیر ملودی به سوی آن گرایش دارد اغلب مقامها فقط یک شاهد دارند اما مقام‌های دارای دو شاهد نیز وجود دارند .

  

 متغیر :

 در بعضی از مقام های ایرانی ، یکی از نت های پیوسته  در دو فرم متفاوت ظاهر می شود . برای مثال mi  بکار  و mi کمی بمل شده ، چنین نتی متغیر نام دارد .

 متغیر درجه ای است که از نظر زیر و بمی در طی قطعه تغییر می کند . این تغییر تابع جاذبه درجه های مجاور آن است . به این معنی که ، در حرکات بالا رونده و پایین رونده ، برای این که این درجه به درجه بعد از آن نزدیک شود آن را تغییر می دهند .

 فرود:

 ورود یک کادانس ملودیک با الگوی و  تقریباً ثابتی است که در بداهه سازی دستخوش تغییر می شود.  نقش فرود در یک دستگاه که ممکن است چندین الگو داشته باشد بسیار مهم است . آن عاملی که همه تکه ها و گوشه ها را به هم وصل می کند و پیوند می دهد فرود می باشد .  بیشترین قطعه ها از نظر مقام مستقل هستند اما ختم آنها به وسیله فرود می باشد. وابستگی آنها را به مقام اصلی که در بخش درآمد آن دستگاه معرفی شده نشان می دهد.

 اوج :

 رویه سنتی برای پی آیی و توالی گوشه ها در یک دستگاه ، منوط به حرکت تدریجی از گستره صدایی بم تر به گستره زیر تر میباشد . لذا درآمد معمولاً در گستره بم آواز یا ساز ظاهر می گردد . گوشه های مختلف دستگاه آنگونه در پی یکدیگر قرار می‌گیرند که موجب خیزانی حرکت صوتی می باشند . معمولاً آخرین گوش ها در زیر ترین گستره قرار داده شده و به دستگاه را نشان می‌دهند .

 


تعریف موسیقی 

 

بهترین آموزشگاه موسیقی-تعریف موسیقی |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

بهترین آموزشگاه موسیقی-تعریف موسیقی |آموزشگاه موسیقی در پاسداران

مقاله آموزشی موسیقی از آموزشگاه موسیقی ریتم آوا

تعریف موسیقی

تعریف موسیقی: موسیقی هنری است  که با تمامی لحظات زندگی انسان در هم تنیده.در هر نقطة این کره خاکی موسیقی ویژه هماند منطی وجود دارد که آن را به نسل بعد خود انتقال می دهند.از انواع موسیقی می توان به موسیقی مردم ژاپن، هندوستان، آفریقا، اروپاییان و … اشاره کرد.استفاده از موسیقی شاد در مراسم عروسی و رقصیدن و استفاده از موسیقی غمگین در مراسم اندوه.و این اصل در همه جای کره خاکی یکسان است. همه انسان ها در لحظات ناراحتی خود شنیدن موسیقی غمگین را ترجیه می دهند و برعکس.

در ایران موسیقی به سه دسته تقسیم می شود

  1. نواحی
  2. کلاسیک ایرانی
  3. کلاسیک اروپایی

با توجه به وسعت ایران و وجود اقوام مختلف در ایران، موسیقی محلی نیز در ایران جریان دارد؛ انواع آن میتوان به سنج، رمام، نوحه خوانی، نی انبان، سرنا و تنبورک و اشاره کرد.در زمینه موسیقی کلاسیک ایرانی می توان به سازهای تار، سه تار، کمانچه، نی، تمبک و. اشاره کرد.از این سازها هم می توان در جایگاه تک نوازی استفاده کرد و صدای فوق العاده ویژه ای دارد و هم می توان در گروه نوازی از آن ها استفاده کرد.همة سازهای موسیقی کلاسیک ایرانی بیان کنندة فرهنگ و توانایی سرشار سرزمین ما می باشد،و برای آشنا کردن دیگر کشورها با فرهنگ پربار ایران باید کودکان و نوجوانان ایرانی را برای یادگیری هرچه بیشتر سازهای ایرانی تشویق کنیم تا آن ها حافظ فرهنگ سرزمین مان باشند.از انواع سازهای کلاسیک اروپایی می توان به ویولن، ویولنسل، فلوت، فاگوت و هورن نام برد. از میان این سازها، ویولن سرشناس ترین می باشد.موسیقی کلاسیک اروپایی، قواعد و مجموعه آموزشی بسیار خاص و همچنینآثار فاخر جهانی و آهنگسازان بزرگ، سبک موسیقی بسیار محبوب در سطح جهانی می باشد.


بهترین آموزشگاه موسیقی تهران- نحوه صدادهی پیانو -آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 نویسنده : بهترین آموزشگاه تهران

 1398-02-22

 مقالات آموزشی

بهترین آموزشگاه موسیقی تهران- نحوه صدادهی پیانو -آموزشگاه موسیقی در پاسداران

 

بهترین آموزشگاه موسیقی تهران- نحوه صدادهی پیانو -آموزشگاه موسیقی در پاسداران 

نحوه صدادهی پیانو

چکش‌های پیانو

چکش ‌های پیانو توسط مجموعه ‌ای از اهرم‌ های نازک به کلیدهای پیانو وصل می ‌شوند. به مجموعة این اهرم‌ ها و چکش ‌ها عملگر یاAction می گویند. وظیفة این مجوعه، افزایش شتاب چکش ‌ها هنگام برخورد  به سیم‌ هاست. به طور معمول سر چکش‌ ها بوسیلة لایه ‌ای از نمد پوشانده می ‌شود تا کیفیت صدای پیانو را بهبود ببخشد.

نحوه نواختن پیانو

پیانو توسط ضربه انگشتان نواخته می ‌شود. برای این کار دست را بلند کرده و سپس پایین آورده و با نوک انگشت ضربه می ‌زنیم.مکانیزم پیانو تولید صدا می‌ کند. بدلیل شکل مکانیزم پیانو یک پیانسیت می تواند همزمان ده نت را نیز به صدا درآورد.

محل قرارگیری انگشتان دو دست روی کلیدهای پیانو در نواختن آن اهمیت دارد.

اصولا در اکثر آهنگ‌ ها نت اول شماره دارد که انگشت شروع کننده در نواختن آن قطعه را مشخص می‌کند.در این صورت شمارة یک برای انگشت ‌های شست دو دست است و به ترتیب سایر انگشت ‌ها شماره ‌های 1 تا 6 را خواهند داشت.شست دست راست روی چهارمین نت پیانو قرار می ‌گیرد. البته در مورد همه آهنگ‌ ها صدق نمی کند و برخی آهنگ ‌سازان نت آغازین آهنگشان را شماره نمی ‌زنند.در این صورت پیانیست باید خودش مکان انگشتانش روی کلیدهای پیانو را با توجه به نوع نت ‌های نوشته شده تشخیص دهد.گاهی نوازنده جای دو دست ‌اش را روی کلیدهای  پیانو با هم عوض می ‌کند و گاهی بدون نواختن کلید پیانو با انگشتان شست دو دستش از سایر انگشت ها استفاده می‌ برد.

نحوه نت‌نویسی برای پیانو

نت نویسی برای پیانو در دو حامل انجام می‌ شود. حامل بالا برای دست راست و حامل پایین برای دست چپ است.

یک نوازنده پیانو باید بتواند همزمان دو  خط موسیقی را خوانده و با هر دو دست اجرا کند.

 


 

 

تعریف موسیقی

 موسیقی هنری است  که با تمامی لحظات زندگی انسان در هم تنیده.در هر نقطة این کره خاکی موسیقی ویژه هماند منطی وجود دارد که آن را به نسل بعد خود انتقال می دهند.

از انواع موسیقی می توان به موسیقی مردم ژاپن، هندوستان، آفریقا، اروپاییان و … اشاره کرد.استفاده از موسیقی شاد در مراسم عروسی و رقصیدن و استفاده از موسیقی غمگین در مراسم اندوه.و این اصل در همه جای کره خاکی یکسان است. همه انسان ها در لحظات ناراحتی خود شنیدن موسیقی غمگین را ترجیه می دهند و برعکس.

در ایران موسیقی به سه دسته تقسیم می شود

  1. نواحی
  2. کلاسیک ایرانی
  3. کلاسیک اروپایی

با توجه به وسعت ایران و وجود اقوام مختلف در ایران، موسیقی محلی نیز در ایران جریان دارد؛ انواع آن میتوان به سنج، رمام، نوحه خوانی، نی انبان، سرنا و تنبورک و اشاره کرد.

در زمینه موسیقی کلاسیک ایرانی می توان به سازهای تار، سه تار، کمانچه، نی، تمبک و. اشاره کرد.از این سازها هم می توان در جایگاه تک نوازی استفاده کرد و صدای فوق العاده ویژه ای دارد و هم می توان در گروه نوازی از آن ها استفاده کرد.همة سازهای موسیقی کلاسیک ایرانی بیان کنندة فرهنگ و توانایی سرشار سرزمین ما می باشد،و برای آشنا کردن دیگر کشورها با فرهنگ پربار ایران باید کودکان و نوجوانان ایرانی را برای یادگیری هرچه بیشتر سازهای ایرانی تشویق کنیم تا آن ها حافظ فرهنگ سرزمین مان باشند.

از انواع سازهای کلاسیک اروپایی می توان به ویولن، ویولنسل، فلوت، فاگوت و هورن نام برد. از میان این سازها، ویولن سرشناس ترین می باشد.موسیقی کلاسیک اروپایی، قواعد و مجموعه آموزشی بسیار خاص و همچنینآثار فاخر جهانی و آهنگسازان بزرگ، سبک موسیقی بسیار محبوب در سطح جهانی می باشد.

 آموزشگاه موسیقی ریتم اوا


 

 

بهترین آموزشگاه موسیقی تهران|آشنایی با آلات موسیقی-سازهای زهی

آشنایی با آلات موسیقی-سازهای زهی


بربط

بربط، سازی ایرانی از دسته سازهای زهی است که در خاورمیانه رواج دارد. بربت از قدیمی ترین سازهای شرقی به حساب می آید.

تار

تار از دستة سازهای زهی و ایرانی است کهدر ایران و برخی مناطق خاورمیانه رایج است. معنی کلمة تار در فارسی به معنی رشته است.

 

تنبور

تنبور، سازی است با دسته ‌ای بلند و کاسه ‌ای گلابی  شکل و اکثرا از چوب درخت توت ساخته می ‌شود.

 

دیوان

دیواناز دسته سازهای مضرابی است که یک ساز کُردی است. از خانوادة سازهای تنبور به حساب می ‌آید. دیوان همان تنبور است با اندازة بزرگتر.

سه‌تار

سه‌تاراز دسته سازهای زهی و مضرابی ایرانی است که با ناخن انگشت اشارة دست راست نواخته می ‌شود. 

سنتور

سنتور از دسته سازهای زهی کوبه ‌ای و ایرانی به شکل ذوزنقه است که سیم ‌های بسیار زیادی دارد و با دو زخمه چوبی نواخته می ‌شود.

 


کمانچه

کَمانچه از دستة سازهای ایرانی و موسیقی خاورمیانه است. این ساز در انتهای پایینی،  پایه ‌ای دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار بگیرد.

گیتار

گیتارنوعی ساز زهی است که با انگشت یا پیک نواخته می ‌شود و از آن جایی که سیم‌ های آن در اثر ارتعاش صدا تولید می‌ کنند، در دستة سازهای کوردوفون قرار می گیرد.

ویولون

ویولوناز دسته سازهای زهی و آرشه ‌ای است و کوچک‌ترین عضو این دسته از سازهاست.برای نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می‌شود.

در زیر گزیده ای از فهرست سازهای زهی قرار گرفته است:

  • دوتار
  • رباب
  • سلانه
  • سی‌ تار
  • چونگیر
  • تار باس
  • چنگ
  • بانجو
  • شهتور
  • شور انگیز
  • قانون
  • ویولون آلتو
  • ویولا
  • ویولن ‌سل
  • ماندولین
  • هارپ
  • یوکه ‌لیلی

 

 

نحوه آموزش موسیقی در بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران 

 

ابتدا باید بدانید که  

آموزشگاه موسیقی ریتم آوا در سال 1392 راه اندازی شده است ،  بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران  با به کارگیری بهترین اساتید با شیوه ای نوین در تدریس موسیقی به عنوان بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران شناخته شده است که توانسته در مدت زمان کوتاهی کنسرت های زیادی را برای هنرجویان خود برگزار کنید 


 

بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران که یک آموزشگاه موسیقی در پاسداران تهران میباشد امکان آموزش برای تمام سنین را در یادگیری موسیقی را دارد . یکی از امکانات وب سایت فروش آنلاین سازهای موسیقی میباشد که آن را از تمامی وب سایت ها متمایز ساخته ، چرا که هنر جو با خرید ساز خود میتواند به میزان زیادی از جلسات رایگان همان ساز برای آموزش بهره مند گردد و یا اینکه با خرید ساز از   هزینه آموزش کلاس ها را با 50 درصد تخفیف پرداخت نماید . به دنیای موسیقی ریتم آوا بهترین آموزشگاه موسیقی تهران خوش آمدید 

 

 

 

 

 

نحوه آموزش موسیقی در بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران 

همیشه و در همه موارد تحصیل ، نحوه آموزش موسیقی و تدریس موسیقی یک نکته مهم و چالش برانگیز بوده است . استفاده از کتابهای موسیقی استاندارد و مختلف و استاد موسیقی عالی ، بسیار مهم بوده است اما کافی نبوده و خیلی از هنرجویان موسیقی با استفاده از انها نتوانستند به خواسته مطلوب دست پیدا کنند.
اما ، آموزشگاه موسیقی ریتم آوا با بهره گرفتن از آخرین متد تدریس موسیقی در دنیا یک ایده جالب و کاربردی برای تدریس(آموزش) موسیقی بکار برده است
در بهترین نوع از شیوه تدریس موسیقی در هنگام یادگیری موسیقی استفاده میشود
شیوه کار به این ترتیب است:
هنرجوی موسیقی در بدو ورود به بهترین، مورد آزمون موسیقی قرار گرفته و به ۴ سطح موسیقی تقسیم میشوند
۱_ مبتدی
۲_ متوسطه
۳_پیشرفته
۴_عالی یا استاد یار
پیش نیاز هر سطح به ترتیب زیر میباشد
۲_ متوسطه: آشنایی با ریتم در موسیقی و تئوری موسیقی
۳_پیشرفته : تسلط بر ریتم در موسیقی و سلفژ و تئوری موسیقی
۴_ استادیار : علاوه بر موارد بالا ، سازشناسی و تاریخچه موسیقی 
وظایف هر سطح : 
۱_ مبتدی : شرکت در کلاس گروه نوازی موسیقی و هم خوانی موسیقی
۲_ متوسطه: آموزش موسیقی ساز مربوطه به گروه مبتدی و شرکت در گروه نوازی موسیقی زیر نطر استاد موسیقی ساز مربوطه
۳_ پیشرفته: آموزش موسیقی ساز به گروه مبتدی و متوسطه و سرپرستی گروه موسیقی زیر نظر استاد موسیقی ساز مربوطه
۴_ استاد یار: تدریس موسیقی ساز مربوطه به گروه های بالا زیر نظر استاد موسیقی ساز مریوطه و دریافت حقوق
اما دلایل موثر بر انجام این کار در بهترین آموزشگاه موسیقی شرق تهران چیست؟
* آموزش به دیگران - 90%
*تمرین و تکرار - 75%
*بحث و تبادل نظر - 50%
*اثبات- 30%
*شنیدن و دیدن -20%
*مطالعه و دیدن- 10%
*سخرانی - 5%
و این بهترین دلیل و بهترین روش تدریس موسیقی در  بهترین آموزشگاه موسیقی تهران میباشد
با این روش تدریس موسیقی در آموزشگاه موسیقی ریتم اوا :
۱_ هنرجوی موسیقی از روز تحصیل علاوه بر یادگیری موسیقی ساز ، مهارت آموزش موسیقی ساز دادن را نیز فرا میگیرید
۲_ هنرجو موسیقی ساز، ضریب یادگیری ساز فرا گرفته شده را با تدریس موسیقی ساز مربوطه خود به هنرجوی دیگر تا ۹۰ درصد بالا میبرد
۳_ چون معمولا تمرین موسیقی ساز کردن و آموزش ساز دیدن کار سخت و طاقت فرسایی میابشد ، با این روش آموزش موسیقی ساز ، زمانی که هنرجو آموزش موسیقی میبند ، هم زمان تدریس موسیق ساز نیز میکند که این عمل باعث لذت بخش شدن فراگیری و تمرین میشود 
۴_ هنرجو برای ادامه این مسیر نیاز مند انگیزه و محرک میباشد که این نحوه تدریس موسیقی ساز باعث انگیزه مند شدن و علاقه مند شدن هنر جو میشود
۵_ پس از اتمام تحصیل موسیقی ساز ، عملا هنرجو یک مدرس موسیقی ساز با سابقه نیز میباشد و مدت زمان تحصیل در واقع تجربه تدریس موسیقی ساز او نیز میباشد
۶_ و چون هنرجو دروس فراگرفته قبل را به هنرجوی سطح پایین تر آموزش موسیقی ساز میدهد ، دروس برای او چندین بار دوره شده و دیگر فراموش نخواهد شد 
۷_ با آموزش موسیقی در واقع ما در حین آموزش موسیقی دادن به هنرجو سطح پایین تر ، ایرادات خود را نیز در میابیم و این خود پیشرفت بسیار چشمگیری میباشد
۸_ و تمام این فرایند در بهترین. بهترین آموزشگاه موسیقی  شرق تهران بصورت رایگان میباشد
۹_ و نهایتا در پایان دوره زمانی که هنرجو به سطح استادیار شدن میرسد ، در بهترین آموزشگاه موسیقی تهران مشغول به کار شده و حقوق دریافت میکند


 

 

بهترین آموزشگاه موسیقی|راهنمای جامع آشنایی با آلات موسیقی-بخش دوم

 

 

سازهای بادی

 

فلوت

فلوت از دسته سازهای بادی چوبی بدون زبانه به شمار می آید که برخلاف دیگر سازهای این دسته، صدای آن نه از لرزش، بلکه از نوسان هوای دمیده ‌شده بر لبة دهنی ساز ایجاد می ‌شود.


کلارینت

کلارینتاز دسته سازهای بادی قمیشی است که انواع حرفه ‌ای ‌اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی تولید می ‌شود. کلارینت انواع متعددی دارد. به طور معمول منظور از کلارینت، نوع سوپرانوی آن می باشد.


نی

نی از سازهای بادی ایرانی می باشد.

نیهفت‌ بند از خود گیاه نی ساخته می ‌شود. برای ساخت این مدل از نی آن را طوری برش می دهند که از سر تا ته آن شامل چند (7) بند بشود و اخیراً بصورت مصنوعی نیز آن را ساخته اند.

در زیر، فهرستی از انواع سازهای بادی به اختصار آمده است:

  • ابوا
  • بالابان
  • پیکولو
  • ترومبون
  • ترومپت
  • توبای بایرویت
  • دودوک
  • زامپونیا
  • سرنا
  • شیپور
  • قره نی
  • قشمه

سازهای کوبه‌ ای


دف

دف از سازهای کوبه ‌ای ایرانی است که شامل حلقه ‌ای چوبی که پوست نازکی بر آن کشیده ‌اند و با ضربه ‌های انگشت به صدا در می آید.

 

تنبک

تنبک، از سازهای کوبه ‌ای ایرانی است. این ساز پوستی، جزء طبل ‌های جام ‌شکل به حساب می آید.

در زیر، فهرستی از انواع سازهای آموزشگاه موسیقی کوبه ای به اختصار آمده است:

  • طبل
  • دمام
  • مثلث
  • سنج
  • تمپو
  • کاخون

سازهای صفحه ‌کلیددار


پیانو

پیانو یکی از سازهای صفحه‌  کلید دار و مشهور ترین آن ‌ها می باشد.

آکوردئون

آکوردئونیک ساز بادی شستی ‌دار با سطح مورب و بدنه فانوسی است. این ساز را نوازنده بین دو دست خود می‌ گیرد.

در زیر، فهرستی از انواع سازهای صفحه کلیددار به اختصار آمده است:

  • هارمونیون
  • گارمون
  • کلاوسن
  • ارگ برقی
  • کیبورد
  • گیتار الکتریک

منبع http://www.ritmava.com/


اصطلاحات موسیقی (آموزش موسیقی)

 

اصطلاحات موسیقی (آموزش موسیقی)

 

مفاهیم و واژه های مصطلح و رایج در موسیقی ایرانی :

 دستگاه : (سیستم ،  سازمان)

 دستگاه ایرانی همتای راگای هندی یا مقام در موسیقی ترکی- عربی   تلقی شده است که در عبارت شناسی غربی به مد (mode) ترجمه می شود . اما هیچ کس از آنها مفهوم یک دستگاه را به درستی شهر نمی دهند .  در حقیقت در مفهوم دستگاه دو نظر جدا از هم لحاظ می شود .

 اول آن که دستگاه به عنوان یک سری قطعاتی است که به طور سنتی با هم جمع گشته اند و  بیشتر آنها مقام مخصوص به خود را دارا می باشد .  دیگران که دستگاه به عنوان مشخصه آن مقامی است که در قطعه نخستین در هر یک از گروه ها معرفی می گردد . این مقام موقعیتی برجسته دارد به گونه ای که متناوباً در سراسر اجرای قطعات مختلفی که در یک گروه جمعاً از طریق انگاره‌های ملودیک که فرود نامیده می شوند به آن برگشت داده می شود .

 اکثر موسیقی دانان ایرانی بر این عقیده هستند که به عنوان دستگاه فقط برای حفظ سیستم مقامی شور ، سه گاه، چهارگاه ، همایون ، نوا ،  راست پنجگاه ،  ماهور به کار می رود . ابوعطا ،  بیات ترک (بیات زند) ،  دشتی و افشاری از شور مشتق می شوند و بیات اصفهان از همایون مجتبی شده است که به آنها دستگاه نگفته بلکه به نام عمومی آواز مشخص می‌شوند .

 علی نقی وزیری ،  ۷۵ سال پیش با سنت رایج زمان مخالفت کرد . نظر او بر این بود که دستگاه بایستی به ۵ تا از مجموعه ها گفته شود نه  ۷ مجموعه .

 ایشان بر این باور بود که نوا از شور مشتق می شود و راست پنجگاه از ماهور علاوه بر آن به جای اصطلاح آواز از نغمه ( دستگاه اشتقاقی )  استفاده می نمود .

 ردیف :

ردیف در موسیقی چیست ؟

 قطعاتی که تمامی موسیقی سنتی ایران را شکل می‌دهد ،  همگی با هم به عنوان ردیف موسیقی شناخته شده اند.  ین ردیف مجموعه‌ای از قطعات کاملاً مشخص شده نیست بلکه به‌عنوان انگاره‌های ملودیک است که بر مبنای آنها به دادگاه سازی ها انجام می گیرد . یک قطعه واحد هرگز در دو بار اجرا ( حتی در همان روز و از همان نوازنده ) کاملاً یکسان به آوایش در نمی آید .  همین شیوه باعث ایجاد مشخصه‌های برای قطع خواهد بود .  عملاً در اجرا و نه حتی در تدریس جزء  جزء اساسی فرا گرفته نمی شود .

 واژه ردیف به قطعاتی که هر یک از ۱۲ دستگاه را شکل می‌دهد نیز گفته می شود .  برای مثال ردیف شور ،  شامل همه قطعاتی است که در دستگاه شور قرار دارند .  از جمله درآمد ،  گوشه ها و تکه های مخصوص مجموعه که دستگاه شور خوانده می شود .

 گوشه :

گوشه در موسیقی چیست ؟

 گوشه عنوانی است عمومی که برای قطعات مشخصی به غیر از فرود که رپرتوار یک دستگاه را می سازند به کار می رود .  از آن جایی که توان و اهمیت گوشه ها با هم بسیار فرق دارند و نیز از آنجا که عنوانی مجزا برای گوش های کوچک و کم اهمیت که اغلب در اجرای دستگاه‌ها منظور نمی‌گردند وجود ندارند ،  اصطلاح تکه را برای این گوشه خفیف به کار می برند .

 درآمد :

درآمد در اصطلاح موسیقی

 درامد قطعه یا گروهی از قطعات در یک مقام یکسان است که توسط آنها دستگاه آغاز می گردد .

 درآمد مهمترین بخش نمادی و نمونه دستگاه به شمار می آید و معرف مقام و پایه اصلی دستگاه است .  روش ها و تکنیک هایی که در تعاقب آن می آیند ، اغلب مقام و مایعی جدا داشته و همچنین دارای نامهای مشخص کننده خود هستند .  بنابراین هویت هر دستگاه در درآمد آن ظاهر می گردد .

 پیش درآمد :

پیش درآمد در اصطلاح موسیقی 

 پیش درآمد قطعه ای است ضربی که قبل از شروع درآمد می آید و به همین دلیل به آن پیش درآمد گفته می شود .

 در موسیقی فرهنگی به چنین فرمی " اورتور یا مقدمه " می گویند   ضرب پیش درآمد اکثراً آهسته است و بعضی از صفاتی چون مختاری و شهنازی پیش درآمد هایی با ضرب تندتر نیز ساخته اند.  رفتن به گوشه های اصلی ،  بیرون آمدن به موقع ،  و در هم تنیدن ریتم ،  از مشخصات عمده پیش درآمد محسوب می شود .  پیش درآمد قبل از آن ساخته شده و به همین دلیل با ضرب نوازی تفاوت دارد .  در موسیقی قدیم ایران ،  از این فرم زیاد استفاده شده و در بعضی کشورهای همجوار به آن به " شرف یا پشرف " اطلاق می شود که احتمالاً مخفف "  پیش از رفتن "  یا "  پیش از وارد شدن به قطعه اصلی " است . 

 در حاشیه های ردیف قدما ،  قطعاتی به فرم پیش درآمد وجود دارد که می توان از ضرب ای فرح ،  نستاری ،  ضرب اصول و ضرب حربی نام برد .  حتی بعضی از قطعات ردیف که به نام " رنگ " از آنها یاد شده مانند " رنگ فرح " از این دست محسوب می شوند .

 تاریخ سازندگی پیش درآمد :

 بعضی ها تصور می کنند ما تا قبل از درویش خان و رکن الدین پیش درآمد نداشتیم و این فرم از موسیقی ایرانی را این دو استاد ابداع کرده‌اند . باید تذکر داد که در همان زمان نیز این بحث در میان موسیقیدانان ای همچون میرزا عبدالله و میرزا حسینقلی طرح شده بود .

 گفته میرزا حسینقلی به نقل از استاد دوامی :

" پیش درآمد نوعی ضربی نوازی است سابقه طولانی برخوردار است و اگر نوازنده ، آواز ها را به صورت ضربی بنوازد، یک پیش درآمد است . "

 هنگامی که اولین بار میرزا حسینقلی پیش درآمد درویش را شنید و متوجه شد اهل فن اعتباری بیش از حد به ساخت این گونه قطعات داده‌اند ،  خود در بداهه پردازی های شان با ضربی نمودن آواز ها نشان داد که این فرم ابداع جدیدی در موسیقی ایرانی نیست .

 همواره فکر نوع از انسان هایی ساخته است که قدرت خلاقیت و سازندگی دارند و درویش یکی از بارزترین و معتبرترین هنرمندان دوره دوران قاجار است . او با استفاده از سابقه این هنر در ایران و کشورهای همجوار و با بکارگیری درست نغمات ردیف و ریتم های آن به این فرم حضور قوام تازه داد و دوباره آن را زنده نمود . هنوز سنت هایی هستند که میشود آنها را به کار گرفت و تعالی مجدد بخشید .

نامگذاری پیش درآمد :

 گفته استاد نورعلی برومند به محمدرضا لطفی :

 "  در میان اهل فن همواره با بحث بر سر این که چه نامی برای قطعات جدید گذارده شود  ، باز بود . با م های که با دیگر موسیقیدانان و ادب باشد نام " پیش درآمد " بهترین و کاملترین معنی را دارا بود ."

 پیش درآمد باید قبل از درآمد دستگاه یا آواز بیاید . میشود بیشتر آمدهایی ساخت که مثلاً قبل از گوشه مخالف سه گاه یاد دلکش ماهور قرار گیرد.

 نمونه های پیش درآمد سازی :

 در اواخر قاجار پیش درآمد سازی هنری نو بود .  افراد با سلیقه های مختلف سعی می کردند تا به این فرم جدید شکل و قوام یافته های بدهند . اگر به پیش درآمد های قدما مانند : علی اکبر خان شهنازی ، نی داوود ها ، مرتضی و رضا محجوبی ،  درویش خان نگاه کنیم تفاوت آنها را به خوبی  شاهد خواهیم بود . تاکنون تنها رساله آقای جلال  ذوالفنون  نکات جالبی از این فرم را نشان می دهد .

مد گردی :

 نکته بسیار مهمی که در فرم پیش درآمد قابل ذکر است پرده گردانی به گوشه های مهم آن ردیف است این تکنیک باید نرم و یکدست انجام شود که آزار دهنده برای گوش شنونده نباشد و همچنین با منطق پرده گردانی ردیف مغایر نباشد .   برای این مدل گردی باید با وسواس زیادی انتخاب گوشه ها انجام شود و تلاش گردد در پیوندی زیبا برای وصل این مد گردی یعنی اتصال گوشه ها پیدا شود ، در اختیار آهنگساز سنتی و شیوه بیان است .  اما باید به ظرفیت و وسعت ساختمانی مقام توجه کرد . پیش درآمد ،  یک قطعه سازی است با ریتم ثابت و تصنیف شده است که اغلب در آغاز یک دستگاه اجرا می شود . ساختن پیش درامد در قرن بیستم و کلاً به منظوره گروه نوازی پدید آمده است .

 چهار مضراب :

چهار مضراب در موسیقی چیست ؟

 یک قطعه سازی تک نوازی به سبک اتود اروپایی که تمپو یعنی سرعت سریع با ضرب دوتایی یعنی ضربه ساده ۲/۴ یا مرکب  ۸/ ۶ داشته باشد را چهار مضراب میگویند.

 بعضی از چهارمضراب های قدیمی وجود دارد . اما در  قرن بیستم این فرم بسیار مورد علاقه و توجه قرار گرفت و قطعات زیادی در این سبک با دستگاه ها و گوشه های مختلف ساخته شده است . در دوران معاصر نوازندگان خیلی مشتاقند تا برای ارائه مهارت و تند نوازی خود در هر اجرایی چهار مضراب را داشته باشند.

  ضربی :

 یک قطعه کوتاه سازی یا آوازی یا یک پاساژ که به صورت بداهه سرایی در اجرایی انجام می شود ولی ضربه آزاد نداشته باشد و با الگوهای ثابت ریتمیک مانند دو ضربی سه ضربی چهار ضربی تنظیم شود، عموماً ضربی گفته می شود . تکه های ریتمیک نیز در این طبقه بندی قرار دارند .

 ضرب نوازی یا ضربی خوانی بیشتر هنر بداهه پردازی است و قطعاً پیش ساخته محسوب می شود .همان طور که از نامش پیداست باید بر پایه ریتمیک باشد.

 ضربی خوانی به دلیل بداهه بودنش تسلط بسیار زیادی می خواهد . اگر ضربه خواننده یا نوازنده کمی ضعیف باشد این هنر پیشرفت نخواهد کرد تا اواخر دوران قاجار و اواسط دوران رضا شاه هنوز افرادی مانند رضا روانبخش حسین تهرانی و همدانیان با کیفیت های مختلف به این هنر اعتبار جدیدی دادند ضربی خوانی بیشتر هنر تنبک نوازان بود که به ضرب مسلط بودند و با صدای دو دانگ به این کار مبادرت می ورزیدند. همچون : حاجی خان و عبدالله خان دوامی .

 فرم ضربی خوانی :

 این فرم بیشتر روی مقامات  ت میانی در بین راه دستگاه خوانی صورت می گرفت و در ابتدای آواز معمول نبود. شاید به خاطر ظرفیت اندک بعضی از گوشه ها ، ضربی خوانی به وسعت گوشه ها می‌افزود  .

 به مرور زمان ، در اثر تکامل ضربی خوانی به هنر بسیار ظریفی مبدل شد و به شیوه های متفاوتی تقسیم گردید ، استفاده از ضرب های پیچیده و خرد کردن آن در پایه های گوناگون ، گاهی کار نوازنده را بسیار مشکل می کرد .

 اصولاً ضربی خوانی هنری بود که خوانندگان رسمی به آن علاقه ای نشان می دادند و آن را برای شخصیت شان کوچک می‌شمردند این فرم بیشتر در دست نوازندگان و خوانندگان ضرب نوازی یهود و مطرب های روحوضی بود .

 رنگ :

 یک قطعه سازی در میزان دو ضربی سه ضربی و در سرعتی نسبتاً سریع ( تمپو )  باشد را رنگ می گویند . رنگ قطعه سازی برای رقص می باشد ولی ضرورت رقصیدن در آن وجود ندارد.  تعدادی رنگ قدیمی از قرن ۱۹ یا قبل از آن وجود دارد. اما در قرن بیستم رنگ‌های بسیاری توسط آهنگسازان ساخته شده است .به این رنگ و پیش درآمد شباهت های قابل توجهی وجود دارد .در حالی که در پیش درآمد یک قطعه سازی آغاز این است اما رنگ یک قطعه سازی است که به واسطه آن معمولاً اجرای دستگاه به پایان می رسد.

 همانگونه که از نامش پیداست انسان را به رقص وامیدارد. ردیف موسیقی ایرانی همه این رنگ‌ها در فرم بلندی به نام( شهر آشوب) گرد آمده اند.

 ساختمان بندی شهر آشوب به طوری است که با فرم رقص کلاسیک دوران قاجار هماهنگی داشته باشد. فرازهای شهرآشوب همواره قطع شده و محل انفصال رقص و فرمهای آن است. هر فراز شهر آشوب برای نوعی از رقص درست شده و به همین خاطر شهرآشوب با یک ریتم یعنی با یک سرعت اجرا نمی شود. ابتدای آن آرام و رفته رفته تند و کند می شود.

 رنگ های ردیفی یا شهر آشوب ها و ضربی هایش ، همچون حربی که نوعی رقص جنگ می باشد ، رنگ یک چوبه که رقص چوبی است که با آن قوچانیان و قشقاییان می رقصیدند ، که هنوز هم با همین نام در بین مردم ایران وجود دارد، از محتوای بسیار خوبی برخوردارند و همین محتوا باعث می شود خود را از رنگ های بازاری که نوع شرف آن متفاوت است جدا کنند.

 در اواخر دوران قاجار که فرم های پیش ساخته از اهمیت خاصی برخوردار شد و کسانی همچون نی داوود و درویش و شهنازی به ساخت این گونه رنگ ها مبادرت ورزیدند و این فرم بسیار زیبا را به صورت هنری تکامل بخشیدن . رنگ‌های این اساتید به معنویت موسیقی کمک شایانی کرده و سماع عرفانی را تقویت می کند. البته قرض شادمانی سطحی نیست که آن نیز باید در موسیقی ایرانی جایی داشته باشد.

 فرم تصنیف :

  این فرم یکی از ساختارهای قدیمی میباشد . اولین تصمیم های روستایی با اشعاری بسیار ساده و کوتاه کتاب شهر کهن فارسی است و سیلابیک می باشد که هنوز در میان مردم رایج است .

 نمونه هایی از این اشعار :

"  بارون میاد شرشر

 پشت خونه ی هاجر

 هاجر عروسی داره

 دم خروسی داره ."

--------------------------------------------

"  خورشید خانوم آفتاب کن 

 یک من برنج و پرآب کن

 ما بچه های گرگیم

 از گشنگی بمردیم ."

  پایه تصنیف های هنری تردر این نمونه از اشعار که از بقایای اوزان کهن شهری شعر پارسی است طرح ریزی  شده است.

 ملک الشعرای بهار در این مورد چنین می فرماید :

" اساتید شعر دری یا شعرای خراسانی به هیچ وجه گرد سراییدن فهلویات نگشته و از آن دوری کرده اند و به گفتن رباعی پرداخته‌اند"

 گروهی بر این عقیده هستند که اوزان تصنیف های ایرانی ریشه که نداشته و از شعر عرب اقتباس نشده است مثلاً " بنونیست" ایران شناس مشهور ، ترانه های عامیانه را از بقایای شعر هجایی ایران ساسانیان می داند.

 زایش این گونه اشعار همواره با موسیقی در یک زمان صورت پذیرفته و نمی‌شود خلق یکی را بر دیگری رجحان داد .

 در این گونه های زیادی از تصانیف و ترانه ها وجود دارد که می توان آن را به صورت زیر خلاصه نمود :

1- ترانه های روستایی

2- ترانه های شهری

3- ترانه های ایالتی

4- ترانه های رسمی

 تصنیف یکی از فرم هایی است که در بستر فرهنگ رسمی یا هنری ایران زمین رشد کرده است .  یکی از بارزترین مشخصه های آن" تصنیف کردن" (ساختن) آن است .

 شاید به همین دلیل مشابه گرفتن واژه" ترانگ" یا ترانه- که سازندگان آن معلوم نیست و شخص به خصوصی آن را تصویب نکرده و توده‌های مردم بر پایه نیازهای شان آن را به وجود آورده اند با " تصنیف "زیاد درست نباشد .

  تصنیف چیست:

  یک قطعه با کلام که توسط موسیقیدان ساخته می شود را تصنیف می گویند .با اینکه در تصنیف از قافیه استفاده می شود اما در قید آن می‌ماند و بیشتر تابع وزن بوده و بیشتر به هماهنگی کلمات و پستی و بلندی جملات موسیقی توجه دارد .

 با اینکه در گذشته شعر و موسیقی تصنیف را نوازنده می‌ساخت و خود آن را اجرا می‌کرد اما این فوم در اثر تخصصی شدن بیشتر موسیقی در سالیان اخیر متوقف گردید ، اما نوع بسیار عالی آن همان شیوه کهن آن است که موسیقیدان خود شاعر باشد .

 به همین خاطر به این افراد تصنیف سرا میگفتند و غرض همین است که مانند : عارف قزوینی و علی اکبر شیدا.

 تصمیم‌سازی پیشه موسیقیدانان بود و شاعران. شاعرانی بودند که ساز نیز می‌زدند و خودت ثانی فیلمی ساخته اند اما این جریان به سنت محکمی مبدل نشد.

 اگر به وزن اشعار تصنیف توجه کنیم و ندانیم که این یک تصنیف است ظاهراً خیلی شبیه شعر نو فعلی ایران می شود.

 فرم کلاسیک تصنیف :

 با توجه به اوزان عروضی شعر فارسی و نزدیکی اش به ادوار موسیقی ، مشابهت زیادی بین فرم شعر کلاسیک و تصنیف وجود دارد. مثلاً در تصنیف های قدیمی موسیقی دان که یک بیت شعر شعرای ایران را تضمین کارش قرار می داد و پس از آن قافیه را رها می کرد .

 گاهی نیز از ابتدا تصنیف سرا خود وزنی را از بحور شعر فارسی انتخاب می کرد و مصرع اول یا دوم را خود می سرود و به هنگام تنگ آمدن قافیه آن را رها می کرد تا زیبایی موسیقی لطمه نبیند.

  در بخش آزاد امکان این به تصمیمی سرا داده می‌شد که ملودی‌های زیباتری بیافریند . استفاده از جانم ،امان، خدا، دلم و نظایر آن ضرورت هایی بود برای احساس ورزی بیشتر و تنوع وزن و جا انداختن آن در پایه یا متر تسنیم که گاهی بسیار پیچیده می شد.

 ضرب ها و ادواری که در تصنیف انتخاب می‌شوند اکثراً باید روان و ساده باشند .  محور موسیقی تصنیف بیشتر بر پایه چند بحر معروف غزل های فارسی است  .

همچون (فاعلاتن ، فاعلاتن ، فاعلاتن) و یا(مستفعلن ،مستفعلن،مستفعلن) و یا(فعولن ،فعولن ،فعولن ،فعول)

 تصنیف های شاد همواره در بحور کوتاه و مقطع، و تصنیف های سنگین و جدی تر در بحور بلند تر استفاده می شوند.

 تصنیف یک آواز ساخته شده با وزن آهسته است. تصنیف نیز مانند فرم های آهنگسازی، از پدیده های نسبتاً اخیر است و از دستاوردهای استادان مشهور است.

 طی دو دهه اول قرن بیستم، تصنیف های بسیاری خلق شد که بیشتر آنها روی اشعار میهن دوستی ساخته شده است، حال و هوای مشروطه خواهی را منعکس می نمودند.

 تصنیف هایی که طی سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ ساخته شده است ،اغلب دارای مضمون عاشقانه بود  و از اشعار شاعران کلاسیک استفاده می گردید. بعد از جنگ جهانی دوم متون شعری رفته‌رفته سبک تر شده آواز های عامیانه غربی تصنیف را تحت تاثیر قرار داد، این نوع جدید تصنیف عموماً ترانه نامیده می شد.

مقام :

(قبل از پدید آمدن سیستم ۱۲ دستگاهی ، موسیقی سنتی تحت عنوان مقام‌های مختلف شناخته می شد. کشورهای عربی زبان و ترکیه،(جمع عربی مقام) هنوز از اساس موسیقی کلاسیک آن‌ها است .

 آنچه مفهوم مقام را در موسیقی ایرانی بهتر ارائه می کند مایه می باشد. مایه واژه ای است که در دوران معاصر مصطلح گردیده و مفهوم جامع مقام را بهتر بیان می نماید.

 هر چند باید اضافه کرد که واژه مقام، به کلی از واژگان موسیقی ای ایران رخت برنبسته است ، حتی بعد از آنکه واژه مدت نیز به کار گرفته شد.

 هر سه واژه مایه ، مد و مقام را می توان با مفاهیم کم و بیش یکسان به کار برد.

  پدیده دستگاه ساخته شده از ،مقاامات هفتگانه اصلی هر یک به نوبه خود سرسلسله مجموعه مجموعه‌ای از مقامات فرعی موجود در موسیقی سنتی می باشد.

  و هم چنین پدیده ردیف از این مقامات فرعی از الگوی مقامات اصلی و ارتباطشان با مقام مادر( راست )پیروی کرده یک به یک بر درجات مقام سر دستگاه درجه فرآزین (اکتاو) آن تشکیل می شود .

 شرط گزینش این مقامات فرعی آن است که در فرود نهایی خود به مقام سر دستگاه فرود کرده بر شاهد آن قرار گیرند و به عبارت دیگر دانگهای شان با دانگهای مقام سر دستگاه پیوند پذیر باشد.

 این مقامات به نسبت ارتباطشان با مقام پایه بر دو نوع هستند :

  •  ۱- مقامات اشتقاقی
  •  ۲- مقامات پیوندی
  •   ۱- مقامات اشتقاقی :

مقامات اشتقاقی با مقام پایه در یک پرده بندی قرار دارند  رهبری یکی از درجات دانگ دوم مقام سر دستگاه تشکیل میشوند. و لذا بدون تغییر فواصل و تنها با شاهد قرار دادن یکی از درجات دانگ دوم از مقام سر دستگاه مشتق می شوند. مانند چکاوک در همایون، داد در ماهور و. در تشکیل مقامات اشتقاقی، فرود و بازگشت به مقام پای و شاهد آن بلا واسطه انجام پذیر و تنها تغییر درجه کافی است .

۲- مقامات پیوندی :

کاملا مستقل اند و به پرده بندی دیگری تعلق تعلق دارند (دارای فواصلی غیر از فواصل مقام سر دستگاه هستند ). و خارج از دانگ دوم مقام سر دستگاه تشکیل میشوند و لذا توسط پیوند با دانگ پایه یعنی همان سر دستگاه یا با یکی از دانگ های مقامات اشتقاقی به آن راه می یابند باید توجه داشت که در تشکیل مقامات پیوندی دانگ اول مقام سر دستگاه دخیل نمی باشد همچون مقام شکسته در ماهور که برای فرود به سر دستگاه از دانگ اول مقام( فیلی )بهره جسته بر شاهد آن قرار می گیرد

.

 از آن‌جا که مقام (فیلی) و( شکسته) درصدای شاهد مشترکن به سهولت می توان از شکسته به مقام فیلی رفت و از آن طریق توسط دانگ اول فیلی برابر با دانگ دوم مقام سر دستگاه به ماهور فرود کرد.

 همینطور برای فرود از مقام دلکشت به مقام ماهور نخست از طریق شاهد و دانگ اول مشترکی که  از طریق شاهد و دانگ دوم مشترک مقام شکسته و فیلی به دانگ اول فیلی راه یافته به مقام سر دستگاه فرود می کنیم.

 آغاز :

  آغاز به نتی گفته می شود که روی آن معمولاً بداهه سازی در یک مقام شروع شود  که آن را به اختصار با " A "  نشان می دهند .

 آغاز درجه است که قطعه با آن شروع می شود. این درجه سیر حرکت ملودی را در ابتدای قطعه تعیین میکند .

 یک گوشه یا دستگاه یا آواز می تواند درجه های آغاز مختلفی داشته باشد .

 خاتمه :

 این واژه را به جای تونیک به کار برده‌اند. زیرا تونیک ارتباط مستقیمی با سیستم هارمونی که موسیقی غربی دارد و به کاربردن آن می تواند گمراه کننده باشد نت پایان وقفه و خاتمه را نشان می دهد، یعنی فینال قطعه.

  ایست :

 در برخی از مقام ها ، به غیر از نت فینال ، نت ای به عنوان خاتمه برای جمله ها و موقعیت هایی به غیر از فرود نهایی به کار می رود که به این نت  ، نت ایست می گوییم ، که آن را به اختصار با " I "  نشان می دهند .

 در تعریف یا لااقل توضیح نکته ای است نظرات بسیاری آورده شده است.  آنچه که اغلب در آن متفق القول هستند عبارت است از :  صدایی است که گوشه ها در انتها بر آن توقف می‌کنند یا نتی که ملودی در خاتمه بر آن می ایستد . در بعضی از مقام ها صدای شاهد و رئیس یکی است یعنی ملودی در خاتمه بر آن قرار می گیرد و در بعضی دیگر ملودی بر صدایی که معمولاً سه درجه پایین تر از شاهد قرار دارد فرود می آید که به این صدا ایست می گویند .

 اما نکته دیگری که می توان به شرح بالا اضافه کرد این است که هرگاه به انگاره مقامات اصلی و آوازهای آن نگاهی بیاندازیم متوجه می شویم که هیچ یک از مقاماتی که بر درجات دانگ نخست (راست )تشکیل می شوند دارای صدای ایست نیستند و گوشه های مقامات گفته شده همگی نهایتاً بر صدای شاهد ختم می شوند. و بالعکس مقاماتی که بر دو دانگ الحاقی یعنی شوشتری و نوا تشکیل میشوند . اکثراً دارای صدای ایستی مستقل از شاهد هستند.

 شاهد :

 آن نتی که نقش برجسته و آشکاری دارد که هم می‌تواند فینال باشد و هم فینال نباشد ، در بیشتر مقام‌های ایرانی شاهد گفته می شود . شاهد صدای محوری مقام است و دانگ ها حول آن بنا می شوند . طنین و تکرار مداوم آن در ملودی سبب ایجاد یک صدای زمینه می‌شود که واخان نام دارد . سازها در جهت تقویت این صدا کوک می شوند. حتی مقام وجه تسمیه خود را از این صدا می یابد زیرا غرض از آن ساختاری است که از تایید و ایستادن بر یک صدای محور به وجود می آید .

شاهد درجه ای است که بیش از همه درجه ها بر آن تاکید می‌شود این درجه نقش محوری دارد و به نظر می رسد که مسیر ملودی به سوی آن گرایش دارد اغلب مقامها فقط یک شاهد دارند اما مقام‌های دارای دو شاهد نیز وجود دارند .

  

 متغیر :

 در بعضی از مقام های ایرانی ، یکی از نت های پیوسته  در دو فرم متفاوت ظاهر می شود . برای مثال mi  بکار  و mi کمی بمل شده ، چنین نتی متغیر نام دارد .

 متغیر درجه ای است که از نظر زیر و بمی در طی قطعه تغییر می کند . این تغییر تابع جاذبه درجه های مجاور آن است . به این معنی که ، در حرکات بالا رونده و پایین رونده ، برای این که این درجه به درجه بعد از آن نزدیک شود آن را تغییر می دهند .

 فرود:

 ورود یک کادانس ملودیک با الگوی و  تقریباً ثابتی است که در بداهه سازی دستخوش تغییر می شود.  نقش فرود در یک دستگاه که ممکن است چندین الگو داشته باشد بسیار مهم است . آن عاملی که همه تکه ها و گوشه ها را به هم وصل می کند و پیوند می دهد فرود می باشد .  بیشترین قطعه ها از نظر مقام مستقل هستند اما ختم آنها به وسیله فرود می باشد. وابستگی آنها را به مقام اصلی که در بخش درآمد آن دستگاه معرفی شده نشان می دهد.

 اوج :

 رویه سنتی برای پی آیی و توالی گوشه ها در یک دستگاه ، منوط به حرکت تدریجی از گستره صدایی بم تر به گستره زیر تر میباشد . لذا درآمد معمولاً در گستره بم آواز یا ساز ظاهر می گردد . گوشه های مختلف دستگاه آنگونه در پی یکدیگر قرار می‌گیرند که موجب خیزانی حرکت صوتی می باشند . معمولاً آخرین گوش ها در زیر ترین گستره قرار داده شده و به دستگاه را نشان می‌دهند .

منبع: ریتم آوا


آخرین جستجو ها